The storms loose after the fall out of the scandal

Het is vandaag mijn laatste dag in Byron Bay. Vanmorgen is gelukkig een missie voor de dag al geslaagd. Want ik blijf problemen houden met brillen en lenzen hier. Niet alleen had ik opnieuw een scheur in mijn rechtercontactlens (scoore: vijf kapotte lenzen), maar ook het pootje van mijn zonnebril op sterkte had het begeven. En met een reis naar Cairns voor de boeg met nog sterkere zon dan hier, heb ik wel goede hulpmiddelen nodig. Maar met een vers pakket daglenzen voor mijn rechteroog en superlijm voor het pootje van mijn bril lijkt ook deze crisis onder controle. Ik kon de vrouw van de opticien wel zoenen toen ze me inderdaad met beide problemen kon helpen. Want ik maakte me daar toch wel zorgen over.

Het tot rust komen in Byron Bay is redelijk gelukt. Niet woensdag maar donderdag ben ik gaan kayakken op zee. Niet uit de boot gevallen, maar wel eerst plat op mijn buik in de boot geklommen. Kanoeen op zee is een hele uitdaging. Ik was net redelijk eraan gewend dat bij het roeien alle kracht uit de benen moet komen, nu moest het ineens weer uit de armen. Maar het was de moeite waard. We konden zeevogels in volle duikvlucht zien en een stel mannetjesdolfijnen kwamen een kijkje nemen. Byron Bay is de plek waar je even je cynisme opzij moet schuiven, dus een opmerking van gids Dougie aan het eind van de vaartocht: ,,Ik denk dat de dolfijnen zowel by Manly als hier kwamen kijken, was omdat jij al vanaf jong iets met dolfijnen hebt. Dat voelen ze", moet ik met iets minder zout nemen dan gebruikelijk. Zoals ik eerder al schreef, Byron Bay is seriously hippie maar ook erg vriendelijk.

Zondag heb ik samen met mijn Vlaamse huisgenote Nele de tocht naar Brunswick Heads gemaakt om daar vandaan op zee te gaan om walvissen te spotten. Nele zou eigenlijk leren duiken, maar door een ingeklapte long vorig jaar mag ze dat niet doen. Een grote teleurstelling, maar met een speciale aanbieding op een goede boot en walvissen en later dolfijnen die rond onze boot cirkelden werd het toch een goed weekend voor haar. En voor mij. Walvisspotten en foto's maken is een hele klus. Want er zijn meer mensen met een camera en als de walvissen uit het water springen dan is het al te laat om een foto te maken. Maar het is gelukt. (volgen later, geen snel internet hier en angst om opnieuw foto's te verliezen). Ik ben best trots op die foto's. De gidsen hadden ook een onderwatermicrofoon meegenomen die ze over boord hingen op het moment dat we aan de olielaag op het water konden zien dat we in de buurt waren van de bultruggen. We konden de 'whalesongs' goed horen. Volgens de gids gaat het na het bijna uitsterven van de walvissen in de jaren zestig een stuk beter. Van een populatie van 50 in 1963 is ze nu weer gegroeid tot ruim 11 duizend. En dat is ondanks de dubieuze wetenschap in Japan die maar op walvissen blijft jagen voor onderzoeksdoeleinden. Je gaat je toch afvragen hoe slim die Japanse onderzoekers zijn als ze ieder jaar opnieuw honderden walvissen moeten slachten. Dan doen ze toch iets niet goed.

De kleine twee uur op de boot zijn wel een hele uitdaging voor de maag, want ik geloof dat de halve boot aan het eind licht zeeziek was. Daarna heb ik het advies van Bill indachtig (ga niet mee met mannen die zeggen, wil je op mijn didgeridoo spelen) ter harte genomen en met Nele een eigen didgeridoo gemaakt bij de Art Factory (een hip hostel, bioscoop, bar en all out art gallery). Vandaag moet op haar didgeridoo een tweede laag lak en we moeten nog het mondstuk van bijenwas gaan maken. Er zelf op gaan spelen zit er niet in: vrouwen mogen volgens mijn collega Rhonda van USQ niet op het instrument spelen. Het wordt wel een hele uitdaging om het morgen mee te krijgen naar Cairns, dan weer terug naar Brisbane, de Gold Coast en naar huis. Ik blijf nog even creatief, want ik ga over een half uurtje ook nog sieraden maken bij de kralenwinkel.

Ik vermaak me goed hier in Byron Bay. Het is me altijd duidelijk dat afgezien van de natuur het toch vooral de mensen zijn die een reis de moeite waard maken. En hier in Byron Bay kom je aardig wat vreemde karakters tegen. Vrijdag liep ik over straat toen een man me aansprak met de woorden: ,,I am a writer and I sell my texts for money.'' Toen ik aangaf dat ik geen interesse had, kreeg ik gratis zijn wijsheden die volgens hem koelkasten over de hele wereld sieren. ,,Oh je bent een boedhist", was mijn reactie toen ik een tekst gelezen had. ,,Well I am a buddhist and I am not a buddhist, so I can be a Hindu and not a Hindu and a Christian but not a Christian. That way I am free and open", was zijn uitleg over zijn amalgaan aan religies die hij aaneen gesmeed heeft tot zijn persoonlijke filosofie.

Dat was voordat we vrijdag met Mia (bij haar heb ik deze week gelogeerd) naar het Crystal Castle even buiten Byron Bay gingen. Mooie uitzichten over het landschap en richting de zee. In de verte zien we heel vaak rookwolken van branden op akkers waar suikerriet wordt verbouwd. De enige manier om de slangen en gifitge padden te bestrijden is me uitgelegd. Want Australie blijft ondanks haar eerdere problemen met de konijnen erg goed in het binnenhalen van vreemde dieren en planten die zich hier tot een plaag ontwikkelen. Want na de konijnen volgden nog de honden, de cactussen, de forellen en nog een berg andere dieren en planten. Het Crystal Castle is een project van een iemand die beelden uit Azie in een park heeft geplaatst, compleet met stenen met teksten vanuit het Boedhisme en Hindoeisme en een flinke verzameling stenen en kristallen (zoals de naam al doet vermoeden). Een mooi park en Mia klom op bijna ieder beeld om een muntje neer te leggen voor een goede toekomst.

Morgenochtend vertrek ik uit Byron Bay om aan het eind van de middag aan te komen in Cairns. Daar staat het Great Barrier Reef en het Daintree Rainforest op het programma. Na een weekje ga ik dan weer terug naar het zuiden, voor de laatste paar dagen in Brisbane en aan de Gold Coast met Katrina en Kylie. En ik hoor de klok steeds sneller tikken; over twee weken ben ik weer thuis. Hoewel ik soms naar huis verlang, wil ik aan de andere kant nog helemaal niet weg. Jammer dat Australie zo enorm ver weg is.