This takes the pain away of the beating we had

Het werk is nu even gedaan, vanmorgen nog een stagegesprek gevoerd met een van mijn Nederlandse studenten die hier in Sydney stage loopt, maar nu is mijn vakantie echt begonnen. Terug in Sydney. Toen ik gisteravond hier in de TV-kamer van het hostel uit het raam keek en het Sydney Opera House zag liggen, drong het pas echt goed tot me door: ik heb het geflikt.

De dagen voor mijn vertrek gisteren uit Toowoomba stonden in het teken van afscheid nemen. Als ik eraan terug denk, dan ben ik nog een beetje ondersteboven van de reacties die ik van mijn collega's op USQ kreeg. Normaal komen op de morning tea een kleine tien mensen, nu zat de kamer vol. Ik had een appeltaart van twee keer zo groot kunnen bakken. ,,We all admire the way you just dove in and did it", was het compliment dat ik van Bryce Barker kreeg, het hoofd van de school binnen de Faculty of Arts. ,,You were a breath of fresh air." Waarna ik zelf ook nog wat moest zeggen, en passant duidelijk maakte dat ik de belangstelling van de decaan van de faculteit nou niet zo bijzonder had gevonden. ,,We really enjoyed you here", verklaarde decaan Peter Gooddal, wat mij verbaasde want ik had de man nauwelijks gezien. Niet alleen toen hij een paar weken naar Engeland was.

Het heeft me echt overdonderd hoe warm de mensen reageerden. En dat deed me ook wel weer goed. Want als het om het werk ging, dan heb ik daar nou niet heel veel bij geleerd. Sterker nog: zoals ik eerder schreef was het vaak te rustig voor me. Vandaar dat ik nu vrij energiek aan mijn vakantie ben begonnen. Maar de warmte waarmee mensen me hebben opgenomen deed me goed. Al maakt dat het afscheid nemen pittig. Vooral toen ik de drie dochters van Kylie gedag moest zeggen. Kylie en ik probeerden uit alle macht niet te gaan huilen, omdat dan de kleinste zeker overstuur zou raken. Vrijdag zijn we op initiatief van de dochters van Katrina teruggegaan naar The Federal. Katrina en ik blijven maar terugdenken aan de steak die we daar eerder aten. Om vervclgens vrijdagavond voor de lamsschenkels te kiezen. Daar zagen we ook het rare beeld van oudere mensen aan de 'pokies', de speelautomaten. Ze zitten daar de hele avond, krijgen gratis eten en drinken en ze zetten een bord neer met de tekst 'ik ben even weg' als ze naar de wc moeten. Als ze maar blijven gokken.

Na het afscheid van de faculteit volgden twee rare tussendagen. Met niet meer dan een koffer en een rugtas aan bagage duurt het inpakken niet zo lang. Het spannendst was de vraag of het zaterdag zou regenen of niet, zodat ik mijn was nog kon drogen. Karey haalde met haar dochter de fiets op en zondag namen Jeff en Kylie me nog mee voor een picknick op Mount Kinnock. Niet alleen een roemruchte cruise-plek voor homo's in Toowoomba, zoals Jeff uitlegde, maar ook de plek waar jongeren uit Toowoomba bij elkaar komen om te zien welke wegen er allemaal wegleiden uit Toowoomba, naar spannende oorden. In het uur dat we daar waren, hebben we niet alleen de wegen bekeken, maar zeker ook vijf mannen afgeschrikt. Van Jeff kreeg ik de cult klassiekers 'Terror of Tiny town' (een western volledig gefilmd met kleine mensen die op een shetland pony rondrijden) en de film 'Leeches' over bloedzuigers op steroiden die aan het moorden slaan cadeau. Jeff is niet alleen doctor in de Engelse literatuur binnenkort, maar hij is vooral een 'master of camp'.

Maandag begon dus de tweede etappe van mijn reis, het vertrek uit Toowoomba, de bus naar Brisbane en de vlucht naar Sydney. Terug naar een echt grote stad. Het was even paniek toen het leek dat niet alles in mijn koffer paste en ik heb maar twee keer gecontroleerd of ik mijn paspoort bij me had. Niet zonder reden, want ik heb al eens zonder paspoort op Schiphol gestaan. Op de luchthaven van Brisbane is het grappig om te zien dat winter voor de Queenslanders toch een redelijk vreemd seizoen blijft. Waar de een of slippers rondloopt (bij een temperatuur van 20 graden), zie je ook vooral ouderen met handschoenen, sjaals en mutsen rondlopen.

Eenmaal aangekomen in Sydney bij het hostel bleek dat ik de tip die ik van een andere reizigers op Waarbenjij zag, inderdaad de moeite waard is. Ik zit in het YHA hostel midden in de Rocks, het oudste deel van Sydney. Een kwartiertje wandelen naar de Sydney Opera House en het hostel is op palen boven historische opgravgen gebouwd. Lopend door de gangen zie je het oude straatpatroon en de treden van de trappetjes. De huizen waar we de fundamenten van kunnen zien zijn al in het begin van de 20e eeuw gesloopt, omdat ze te slecht voor de gezondheid waren. Het gebouw is om de opgravingen heen gebouwd en de gangen zijn open, zodat we over de railing kunnen zien welke huizen er stonden. Het maakt de gangen vrij koud, maar gelukkig geldt dat niet voor de kamer.

Het is weer even wennen aan het hostelleven met zijn eigen codes en gedragingen. Maar gisteren was vooral meteen de leuke kant duidelijk: binnen een kwartier na kennismaking ging ik met een Japanse, Koreaanse en een Engelse pannekoeken eten hier in de wijk.

Vandaag heb ik het grootste deel van de dag rondgelopen. Eerst een paraplu gekocht, want opnieuw regent het in Sydney als ik er ben. Na het stagesprek een designtentoonstelling bezocht in het Powerhousemuseum om daarna uit te zoeken of de schoenenzaak waar ik twee jaar geleden mijn zwart-witte schoenen heb gekocht er nog was. (helaas) Op de tentoonstelling stond ook een Rietveltstoel en op zo'n moment merk ik toch dat na meer dan drie maanden in Australie Europa en thuis wel weer begint te trekken. Geen heimwee als zodanig, maar wel het idee dat het mooi is geweest als ik op 1 augustus op het vliegtuig stap. Mijn lichte melancholie leidde er ook toe dat ik vanavond in een Duitse Bierstubbe heb gegeten met gewoon goed bier en een behoorlijke Schnitzel. Ik was er net op tijd, want toen ik er even later langsliep stond er een heuse hoempaband te spelen.

Veel plannen om wat te doen in Sydney heb ik niet. Vrijdag wil ik met de ferry naar Manley daarna naar het Museum for Contemporary Arts en wellicht 's avonds een rondleiding door The Rocks. Morgenvroeg ga ik naar Hunter Valley voor een wijnproef-dag. Donderdag staan de Blue Mountains op het programma. Mijn eerdere voornemen om de Sydney Harbour Bridge over te steken heb ik laten varen. Ik hoorde dat je eerst vier ladders op moet. En nou weet ik dat de brug zelf veel hoger is, maar ladders, die halen de ergste hoogtevrees in me naar boven. Ik weet dat het laag scoort op de 'logisch schaal', maar het zijn dus de ladders (en een beetje de prijs van 150 euro) die maken dat ik van dat plan af heb gezien. Gelukkig zijn er genoeg andere dingen om mijn weekje Sydney op een goede manier in te vullen.