,,You're Dutch? I am sorry that you've lost"

Na de regen van afgelopen week in Sydney, ben ik nu in een zomerse sfeer beland. Wakker worden van de vogels, uitkijken over palmbomen als ik uit mijn slaapkamerraam kijk en de soundtrack van mijn verblijf in Byron Bay is reggae. Ik loop in mijn t-shirt over straat, eet en drink buiten en geniet van het mooie weer.

Sydney vond ik net als twee jaar overweldigend. Zo overweldigend dat ik er donderdag een beetje beduusd van was. Maar dat kan ook zijn gekomen voor de 28 soorten wijn die we bij de wijntour door Hunter Valley te proeven kregen. Dat was een beetje veel van het goede. Ik zal mezelf geen wijnkenner noemen, maar ik heb donderdag wel ontdekt dat een semillon naar kaas kan ruiken, een sterk ruikende Munsterkaas nog wel. Dat had ik nou weer niet verwacht. Het was verder een vrolijke dag donderdag, al eindigde ik wel vroeg in bed. Al die wijn was wat veel van het goede, en ik moet eerlijk zeggen: een echte uitschieter heb ik niet geproefd. De dagtocht naar de Hunter Valley was trouwens bijna de laatste uit mijn leven geworden. ,,Kijk een wallabee", riep de gids door de bus. Waarna het dier spontaan besloot de weg over te springen en maar op een haar na de bus miste.

In en uit mijn stapelbed klimmen was donderdag en vrijdag een aardige uitdaging. Met mijn hoogtevrees en stijve benen van het afdelen van meer dan duizend treden in de Blue Mountains kan een klein laddertje al een flinke uitdaging worden. De Blue Mountains stonden twee jaar geleden al op mijn lijstje, maar toen had ik zoveel gezien dat ik niet verwachtte dat ik voor nog een natuurpark de waardering op kon brengen die het verdiende. Het was de moeite waard om het even op te sparen, want de vergezichten waren mooi. Ik heb eindelijk ontdekt hoe ik handmatig de sluitertijd van mijn camera kan instellen en kon dus ook weer een paar plaatjes maken van een kangaroe (nog geen beelden beschikbaar, zit in internetcafe en durf na het verlies van een volle diskette geen geheugenkaarten meer mee te nemen). De wandeling over duizend treden was, zoals mijn Nederlandse student Nick al voorspelde, de bestemming niet helemaal waard. Na een rondje over de houten vlonders zijn we met de steilste kabeltrein ter wereld weer naar boven gegaan. En rara, zodra er een hekje voor zit, heb ik geen last meer van hoogtevrees. In de bus was het woensdag trouwens duidelijk dat zowel de Nederlanders als de Duitsers het jammer vonden dat de finale van het WK niet tussen beide landen ging. De Nederlanders die woensdag de wedstrijd in Darling Harbour bekeken waren snel te herkennen: oranje, Nederlandse vlaggen en schminck. En licht verbaasde blikken van de Ozzies die al vroeg in de bus zaten.

Na twee dagen buiten de stad kreeg ik vrijdag op de ferry naar Manley een lesje 'De Grieken moeten niet zeuren over Macedonie' van een Macedonier die al 25 jaar in Sydney woont. Niet dat ik hem altijd kon verstaan, accenten, motorgeronk en golven gaan bij mij niet helemaal goed samen. In Manley kon ik wat doen aan mijn aanhoudende getob met het gewicht van mijn bagage. Mini-flesjes gekocht voor de shampoo en het badschuim. Ik heb even over het strand gewandeld, geluncht bij een getipt restaurant uit de Lonely Planet (heb ik die gids niet voor niets laten opsturen) en daarna weer met de ferry terug. De dolfijnen in de haven die me waren beloofd heb ik inderdaad voorbij zien zwemmen.
's Avonds moesten alle gasten van het hostel hun bed uit en de straat op, dankzij een gast die zijn aardappelen had laten aanbranden. ,,Evacuate now, leave the building as directed", klonk het via het omroepsysteem. Iedereen ging netjes naar buiten, wat voor de bezoekers van de nabijgelegen kroeg een vreemd plaatje moet hebben opgeleverd. Een stoet aan mensen in hun nachtgoed die foto's maken van de brandweerlieden die het alarm komen uitzetten. Ik lag al op tijd op bed, omdat ik zaterdag in alle vroegte met de trein van Sydney naar Grafton vertrok. Tien uur in een boemeltempo van het bruisende Sydney naar een stadje waar het knap moeilijk is om de dag door te brengen. Gelukkig waren de mensen van de Art Gallery heel aardig en vonden ze het prima dat ik onder het genot van een kop koffie de tijd vrij letterlijk aan het doden was. En het verblijf in een echte ouderwetse Australische pub met balkon rondom was ook weer een nieuwe ervaring.

Zondag door naar Byron Bay. ,,Do you smoke pot?", was een vraag die ik van meerdere mensen te horen kreeg toen ik vertelde waar ik naartoe ging. Want Byron Bay is 'seriously hippie' met om de andere winkel een plek waar je een foto van je aura kunt laten maken en waar de reggaebeats en wierookdampen je op de stoep tegemoet komen. Als ik vertel dat verhalen over wiet me als Nederlander niet afschrikken dan kijken de meer conservatieve Ozzies me licht teleurgesteld aan. Hier in Byron Bay verblijf ik bij Mia Briggs in huis. Zij heeft regelmatig buitenlandse studenten over de vloer die hier komen om hun Engels te verbeteren. Maar ze had ook een weekje een gaatje voor mij. Dus ik heb nu het beste bed in maanden (wat erg fijn is voor deze prinses op de erwt). Met Mia en Belgische Neele volg ik 's avonds vol spanning de Australische versie van Masterchef (avond aan avond anderhalf uur) en proberen Neele en ik Mia het verschil tussen Belgen en Nederlanders duidelijk te maken.

Ik blijf een week in Byron Bay, om eens echt tot rust te komen, wat een hele uitdaging is. Helemaal niets doen zit er niet in. Morgenochtend word ik om negen uur opgehaald om te gaan kayakken op zee. Als het een beetje meezit dan zie ik niet alleen dolfijnen van dichtbij maar ook een paar heuse walvissen en hun kalveren.