The end of the line

Wat kan ik zeggen over Varedero dat niet direct negatief uitpakt. Dat de zon er schijnt, maar dat doet het ook in de rest van Cuba? Dat er winkels zijn? So what. Ik ben nu nog op Cuba, maar ik heb Cuba verlaten. De enige Cubanen die je in dit vakantieparadijs ziet, is het personeel. Tegenwoordig de motor van de Cubaanse economie. Wel redelijk snel internet vandaag. Dat dan weer wel.
Maar mocht ik ooit aankondigen dat ik fijn all inclusive naar een resort ga, dan hebben jullie toestemming om me een knal voor mijn kop te verkopen.
Gisteravond als verbaasde toeschouwer het vermaak aan het zwembad gezien. Leuk! (uitgesproken als Youp van 't Hek). Stelletjes tegen elkaar laten strijden, het meisje blaast een ballon op en gaat met ballon en al bovenop de jongen zitten, de bedoeling is zo snel mogelijk de ballon te laten knappen. Hoogtepunt van de avond: een man die ten val komt, tand door de lip, nadat hij tien rondjes rond een fles rum heeft gerend. Dan liever een enthousiaste vals toeterende saxofonist.
Dit is mijn idee van de hel (samen met Landmark training), geen vakantie. Dan liever een ventilator in plaats van een airco en het huis delen met een kikker, zoals in de Sierras Maestra. Hier op vakantie gaan, is wel op Cuba zijn, maar niets van Cuba meekrijgen. De Cubanen die hier werken wonen over de brug in een stad die eigenlijk ook niet het echte Cuba vertegenwoordigt. Daar zijn de paarden en koetsen en de fietsen weer oververtegenwoordigd. Dus ook niet het echte Cuba. Hier hoef je geen negen uur voor in het vliegtuig te zitten.

Het mag duidelijk zijn, ik vind de laatste etappe van mijn rondreis over Cuba niets. Dan was gisteren, afgezien van een ontstoken kies, nog beter. In Santa Clara naar het monument voor Che Guevarra geweest en daar kwam ik toen mijn grote en blijde verrassing Mirjam met haar gezin tegen. We wisten dat we gelijk op Cuba zaten, maar plannen om elkaar ergens te ontmoeten zijn gestrand in gebrek aan tijd in Nederland. Het monument voor Che is groot, maar voor Cubaanse begrippen redelijk vrij van propaganda. Voor veel Cubanen is hij en niet Fidel de echte held van de revolutie. Hij heeft natuurlijk ook het geluk gehad dat hij op tijd is doodgegaan, zodat hij mensen niet kon teleurstellen. Maar na Santa Clara heb ik wel mijn dosis Che gehad voor deze vakantie. Vragen over het hoe en waarom van de Cubaanse revolutie blijven wel door mijn hoofd spoken. Gebrek aan mensenrechten (toegang tot internet is verboden voor de meeste Cubanen), maar aan de andere kant is er sinds Batista wel veel gebeurd op het gebied van volksgezondheid en onderwijs. Maar daar staat een hopeloos slechte economische politiek tegenover. Eerst met huid en haar overgeven aan Rusland, gecombineerd met een monocultuur. Nu het toerisme en een bondgenootschap met Chavez voor zijn olie in ruil voor de gezondheidszorg en het onderwijs van Cuba. Het blijft een puzzel voor me, waar ik in mijn hoofd niet helemaal uitkom.

Het blijft voor mij erg leuk om onderweg van A naar B om me heen te kijken naar het verkeer. Cubanen zijn inventief als het gaat om vervoer. Naast de klassiekers zie je ook moderne auto's, voor mensen die als toerist een auto huren of mensen die voor de regering werken, maar ook koetsen, paardentrams en omgebouwde Chevrolets, waarbij als je de auto anders in deelt nog best acht mensen vervoerd kunnen worden. Naast de Chinese bussen en de oude NZH bussen ook omgebouwde vrachtwagens waarbij mensen met een buitentemperatuur van 35 graden tegen elkaar staan. En dat doen ze dan weer met een groot geduld, terwijl ik bij deze temperatuur als agressief word als mensen minder dan een meter van me af staan. Maar dit geldt als vervoer voor bijna alle Cubanen, want ook politieagenten springen als hun dienst erop zit op de achterbak van een vrachtwagen.

Goed, ik moet het nog 30 uur uithouden in de hel die Varadero heet, gelukkig heb ik goede pijnstillers en een fijn boek. Morgen rond drie uur rijden we terug naar Havana om dan negen uur in een vliegtuig naar Parijs en dan door naar Nederland te vliegen.